سرمقاله مردمسالاری/ کاهش ساعت کاری و چند نکته
حمیدرضا شکوهی: امسال هم همانند سه- چهار سال اخیر دولت ساعات کاری ماه رمضان را کاهش داده است. بنابراین کارمندان دولت باید از ساعت 9 صبح تا 14 در محل کار خودحاضر شوند واین یعنی 5 ساعت حضور در محل کارکه البته یک ساعت پایانی آن هم به دلیل اقامه نماز جماعت و برنامه های جانبی آن،از آن 5 ساعت باید کسر شود. اما به راستی چه عاملی موجب شده دولت به کاهش ساعت کار در ماه مبارک رمضان اصرار داشته باشد؟
این اصرار دولت، نه تنها از نظر قانونی دچار شبهه است بلکه از جهات دیگر نیز از توجیهات قابل قبولی برخوردار نیست. از منظر قانون طبق مصوبه سال 1359 شورای انقلا ب، ساعت کار برای کارگران و کارکنان دولت به طور یکسان و 44 ساعت در هفته تعیین شده و تنظیم و تقسیم ساعت کار بر عهده دولت و واحدهای تولیدی گذاشته شده است. در حقیقت،«تقسیم» این 44 ساعت کار هفتگی بر عهده دولت است، نه کاهش ساعت کار. اما مشخص نیست چرا دولتی که خود را قانونگراترین دولت پس از انقلا ب می داند- کما این که آقای احمدی نژاد هم بر این موضوع تاکید کرده- نسبت به این قانون بدیهی بی توجهی نشان می دهد؟ اما این تنها یک جنبه از اقدام دولت است و نکات دیگری هم می توان در این زمینه متذکر شد:
1- مهمترین نکته نگرش دولت و مردم به ماه مبارک رمضان است. کاهش ساعت کاری درماه رمضان، این ماه را در نزد عامه مردم به عنوان ماه استراحت وحتی کاهلی وتنبلی جلوه می دهد که این امربا نفس این ماه مبارک درتناقض جدی است. آیا به واقع روزه گرفتن در ماه رمضان از منظر دولت به حدی سخت و دشوار است که برای رفع دشواری های آن باید ساعت کاری را کاهش داد؟
البته برخی مسوولا ن معتقدند کاهش ساعات کاری در ماه رمضان با هدف ترغیب کارکنان برای رسیدگی افراد به امور معنوی و خودسازی صورت گرفته اما پرسش اینجانب که اگر ساعات کاری کاهش نیابد، نمی توان به امور معنوی و خودسازی پرداخت؟ آیا اگر ساعت کاری به جای ساعت 14 در ساعت 16 پایان یابد، علیرغم فرصت 4 ساعته ای که تا زمان افطار باقیست نمی توان به امور معنوی و خودسازی پرداخت؟
2- اغلب مردم در مراجعه به ادارات دولتی به دلیل مشکلا تی همچون پاسخگو نبودن برخی ادارات یا ازدحام و شلوغی بیش از حد آنها، در روزهای عادی سال هم از دریافت پاسخ در زمان کوتاه بی نصیب می مانند. حال، خود تصور کنید که وقتی ساعات کاری هم کاهش یابد- آن هم نه فقط در یک یا دو روز، بلکه در طول یک ماه- چه اتفاقی برای مردم می افتد؟ مراجعه به سازمانهایی که مردم به منظور حل مشکلا تشان نیازمند مراجعه به آنها هستند، به روشنی این مشکل را نشان می دهد.
3- امسال از سوی مقام معظم رهبری به عنوان سال همت مضاعف و کار مضاعف نامگذاری شده و طبیعتا همه مسوولا ن باید در جهت نیل به این هدف حرکت کنند. اما به راستی کاهش ساعت کار در ماه مبارک رمضان چه تناسبی با شعار امسال دارد؟ در شرایط کنونی هم کشور ما از نظر بازدهی کاری در شرایط نامناسبی به سر می برد، وای به حال زمانی که ساعت کار هم کم شود.
4- دولتی که خود را مجری عدالت در جامعه می داند و استقرار عدالت را از مهمترین اولویت های خود معرفی کرده، گاه با تصمیمات خود در جهتی خلا ف این آرمان حرکت می کند. هر چند اعتقاد ما این است که کاهش ساعات کاری در ماه مبارک رمضان، به هیچ وجه صحیح نیست، اما پرسش اینجاست که در کاهش ساعات کاری در ماه مبارک رمضان تا چه حد عدالت رعایت شده است؟ آیا همه سازمان ها، نهادها و شرکت ها اعم از دولتی یا خصوصی، ساعات کاری را در ماه رمضان کاهش داده اند یا کاهش ساعت کاری به منظور بهره گیری از معنویت ماه رمضان، صرفا به برخی از کارمندان و کارگران اختصاص دارد و برخی دیگر از آنها که در بخش خصوصی فعال هستند و نیز افرادی با مشاغل آزادو... نیازی به بهره گیری از معنویت این ماه مبارک از طریق کاهش ساعت کاری ندارند؟ آیا این مصداقی از بی عدالتی نیست؟
امید است دولت محترم برای این ابهامات پاسخ روشنی داشته باشد و مسوولا ن نظارتی کشور به ویژه نمایندگان مجلس شورای اسلا می هم برای جلوگیری از زیان های این تصمیمات پرسش برانگیز، اقدام قاطعانه تری انجام دهند تا تکرار یک اشتباه و تواتر آن، به مباح شدن آن منجر نشود.
این اصرار دولت، نه تنها از نظر قانونی دچار شبهه است بلکه از جهات دیگر نیز از توجیهات قابل قبولی برخوردار نیست. از منظر قانون طبق مصوبه سال 1359 شورای انقلا ب، ساعت کار برای کارگران و کارکنان دولت به طور یکسان و 44 ساعت در هفته تعیین شده و تنظیم و تقسیم ساعت کار بر عهده دولت و واحدهای تولیدی گذاشته شده است. در حقیقت،«تقسیم» این 44 ساعت کار هفتگی بر عهده دولت است، نه کاهش ساعت کار. اما مشخص نیست چرا دولتی که خود را قانونگراترین دولت پس از انقلا ب می داند- کما این که آقای احمدی نژاد هم بر این موضوع تاکید کرده- نسبت به این قانون بدیهی بی توجهی نشان می دهد؟ اما این تنها یک جنبه از اقدام دولت است و نکات دیگری هم می توان در این زمینه متذکر شد:
1- مهمترین نکته نگرش دولت و مردم به ماه مبارک رمضان است. کاهش ساعت کاری درماه رمضان، این ماه را در نزد عامه مردم به عنوان ماه استراحت وحتی کاهلی وتنبلی جلوه می دهد که این امربا نفس این ماه مبارک درتناقض جدی است. آیا به واقع روزه گرفتن در ماه رمضان از منظر دولت به حدی سخت و دشوار است که برای رفع دشواری های آن باید ساعت کاری را کاهش داد؟
البته برخی مسوولا ن معتقدند کاهش ساعات کاری در ماه رمضان با هدف ترغیب کارکنان برای رسیدگی افراد به امور معنوی و خودسازی صورت گرفته اما پرسش اینجانب که اگر ساعات کاری کاهش نیابد، نمی توان به امور معنوی و خودسازی پرداخت؟ آیا اگر ساعت کاری به جای ساعت 14 در ساعت 16 پایان یابد، علیرغم فرصت 4 ساعته ای که تا زمان افطار باقیست نمی توان به امور معنوی و خودسازی پرداخت؟
2- اغلب مردم در مراجعه به ادارات دولتی به دلیل مشکلا تی همچون پاسخگو نبودن برخی ادارات یا ازدحام و شلوغی بیش از حد آنها، در روزهای عادی سال هم از دریافت پاسخ در زمان کوتاه بی نصیب می مانند. حال، خود تصور کنید که وقتی ساعات کاری هم کاهش یابد- آن هم نه فقط در یک یا دو روز، بلکه در طول یک ماه- چه اتفاقی برای مردم می افتد؟ مراجعه به سازمانهایی که مردم به منظور حل مشکلا تشان نیازمند مراجعه به آنها هستند، به روشنی این مشکل را نشان می دهد.
3- امسال از سوی مقام معظم رهبری به عنوان سال همت مضاعف و کار مضاعف نامگذاری شده و طبیعتا همه مسوولا ن باید در جهت نیل به این هدف حرکت کنند. اما به راستی کاهش ساعت کار در ماه مبارک رمضان چه تناسبی با شعار امسال دارد؟ در شرایط کنونی هم کشور ما از نظر بازدهی کاری در شرایط نامناسبی به سر می برد، وای به حال زمانی که ساعت کار هم کم شود.
4- دولتی که خود را مجری عدالت در جامعه می داند و استقرار عدالت را از مهمترین اولویت های خود معرفی کرده، گاه با تصمیمات خود در جهتی خلا ف این آرمان حرکت می کند. هر چند اعتقاد ما این است که کاهش ساعات کاری در ماه مبارک رمضان، به هیچ وجه صحیح نیست، اما پرسش اینجاست که در کاهش ساعات کاری در ماه مبارک رمضان تا چه حد عدالت رعایت شده است؟ آیا همه سازمان ها، نهادها و شرکت ها اعم از دولتی یا خصوصی، ساعات کاری را در ماه رمضان کاهش داده اند یا کاهش ساعت کاری به منظور بهره گیری از معنویت ماه رمضان، صرفا به برخی از کارمندان و کارگران اختصاص دارد و برخی دیگر از آنها که در بخش خصوصی فعال هستند و نیز افرادی با مشاغل آزادو... نیازی به بهره گیری از معنویت این ماه مبارک از طریق کاهش ساعت کاری ندارند؟ آیا این مصداقی از بی عدالتی نیست؟
امید است دولت محترم برای این ابهامات پاسخ روشنی داشته باشد و مسوولا ن نظارتی کشور به ویژه نمایندگان مجلس شورای اسلا می هم برای جلوگیری از زیان های این تصمیمات پرسش برانگیز، اقدام قاطعانه تری انجام دهند تا تکرار یک اشتباه و تواتر آن، به مباح شدن آن منجر نشود.
0 comments:
ارسال یک نظر