تا کجا به مصاف آبروی یکدیگر رفته ایم؟

روز گذشته، رسانه های گوناگون از جمله رسانه ملی به نقل از مسئولان باشگاه استیل آذین خبر دادند: علی کریمی، بازیکن این تیم به دلیل روزه خواری و توهین به مسئولان فدراسیون از این تیم اخراج شده است که البته علی کریمی نیز در مصاحبه ای با ایسنا این ادعا را رد کرد.

به گزارش «تابناک»، آنچه اما در این میان مایه تأسف عمیق و موجب انزجار است، بازی کردن با آبروی یک انسان و نه حتی یک مسلمان و ریختن آبروی او در ملأ عام است.

اینکه این رفتارها از کریمی سر زده است یا نه و در صورت احراز و اثبات آن بنا بر قوانین و مقررات چه برخوردی باید با او شود، یک مسأله است و رسانه ای کردن این موضوع و ریختن آبروی وی، موضوعی دیگر است، چرا که بر پایه تعالیم اسلامی به همان اندازه که روزه خواری در ملأ عام نکوهیده است، به همان میزان و بلکه بسیار بیشتر از آن، ریختن آبروی مسلمان است که حرمت دارد.

چنانکه پیامبر رحمت، حضرت محمد مصطفی(ص) در آخرین خطبه خویش خطاب به مسلمانان می فرمایند:

«کل مسلم على مسلم حرام دمه و ماله و عرضه»

ریختن خون، مال و آبروی یک مسلمان برای مسلمان دیگر حرام است.

البته بدون شک، ما به دنبال پاک کردن رفتار و عمل خلاف شرع از سوی هیچ کس نیستیم؛ اما حتی بر فرض اینکه این ادعا که وی روزه خواری علنی کرده اثبات شود، آبروی مسلمان و نگهداشت آن از جانب دیگران، بالاترین درجه اهمیت را در دین مبین دارد.

حال چگونه است، بازیکنی که تا همین چند روز پیش، بازیکن تیم ملی جمهوری اسلامی ایران بوده است، این گونه بی آبرو می شود و جالب اینکه رسانه ملی نیز با هیجانی باور نکردنی در این عمل حرام شرکت می جوید و می کوشد اعتراض کریمی به سوء مدیریت تیم ملی را نیز به گناهان وی بیفزاید تا به به گمان خویش، محکومیت وی را دوچندان کند؛ فارغ از اینکه عمل ناشایست کریمی، تحت الشعاع رفتار زشت تر و حرام مسئولان و تلویزیون و البته برخی از خبرگزاری ها و سایت های خبری قرار گرفت و همه مومنین و مومنات را در این ماه مبارک به این فکر فرو برد که یک رسانه تا کجا می تواند به حراج آبروی دیگران همت گمارد؛ تا جایی که فرد مورد نظر را مجبور به مصاحبه می کند و اقرار کند که مسلمان است؟

بنا بر آنچه گفته شد و برای چندمین بار باید گفت، چه بر سر این جامعه آمده است که به مصاف آبروی هم رفته ایم؟ اکنون که این گزارش آماده می شود، یقینا تنها خواجه شیراز از روزه خواری کریمی آگاه نشده، وگرنه حتی خبرگزاری های خارجی هم از دیشب تاکنون بارها و بارها و با مهارتی خاص، زشتی ریختن آبروی یک مسلمان را به رخمان کشیده اند؛ آن هم نه به پای آستیل آذین که به پای جمهوری اسلامی ایران.

حال با توجه به این که اظهارات و ادعاهای مسئولان استیل آذین درباره کریمی درست باشد که خود وی مدعی است، این اظهارات تنها بهانه است ، در این صورت مشمول این حدیث نورانی امام موسی کاظم(ع) خواهیم شد که:

«نزدیکترین حالت انسان به کفر، آن است که لغزش و خطای برادر دینی خود را به یاد بسپارد، تا روزی او را بدین وسیله سرزنش و محکوم کند.»

و اما چند تذکر مهم:

ـــ رعایت مقررات و شرعیات در جامعه بر همگان واجب است و در صورت رعایت نکردن، باید منتظر پیامدهای آن نیز بود و کسی نباید آن را توجیه و یا از آن دفاع کند.

ـــ از آنجا که این اتهام، تنها یک ادعا بوده و اثبات نشده، همان گونه که پرونده صدها نفر و بلکه بیشتر را ـ در موارد گوناگون و به ویژه مفاسد اقتصادی ـ با توجیه حفظ شأن و آبرو، محرمانه و به دور از دیدگان عموم، رسیدگی کرده و به آنها فرصت دفاع از خود می دهیم، آیا نباید همین رویه درباره کریمی هم تکرار می شد؟

ـــ تاکنون کدام اختلاف یک بازیکن فوتبال با مدیریت باشگاهش از سوی رسانه ملی، آن هم با این حجم گسترده پوشش خبری داده شده بود که این بار رخ داد و حال که اتفاق افتاده، چرا باید همه چیز را ـ بی ربط و با ربط ـ به هم گره زد تا مخاطب را قانع کند که کریمی خیلی بد است و حقش بوده که با او این گونه برخورد شود. (مثلا ماجرای تیم ملی چه ربطی به این ماجرا داشت؟)

ـــ در صورت رجوع به قرآن و روایات، درخواهیم یافت که ریختن آبروی مسلمان، حرام سهمگینی است؛ اما به نظر می رسد هزینه کردن از دین برای قدرت، از دنیای سیاست به دنیای ورزش نیز سرایت کرده است که خدا رحم کند!

ـــ آقایانی که دستی بر آتش ورزش و به ویژه فوتبال دارند، از فضای آن بهتر آگاهند، چرا که در این صورت، بسیاری از مسائل دیگر هم هست که باید گفته شود، ولی اینکه چرا به یکباره فردی که سرمایه این مردم و کشور پای او هزینه شده، باید به راحتی آب خوردن سوخته شود، واقعا جای پرسش دارد!

View Original Article